Polonez to jedna z ikon motoryzacji epoki PRL-u. W chwili debiutu auto wyglądało nowocześnie, a uruchomienie jego produkcji wymagało gruntownego unowocześnienia fabryki na Żeraniu. Fani modelu powinni zapoznać się z dokumentem prezentującym produkcję Poloneza „od kuchni”.
Wchodząc na rynek Polonez nie odstawał od zachodnich rywali. Wyglądał nowocześnie, był komfortowy oraz możliwie bezpieczny dzięki bezwładnościowym pasom, wzmocnionym drzwiom i strefom kontrolowanego zgniotu. Do pełni szczęścia zabrakło głównie lepszych silników. Zamiast włoskich 1.8 czy 2.0 nabywcy musieli zadowolić się motorami przejętymi z Fiata 125p. Z tego modelu pochodziły także istotne rozwiązania techniczne.
Oczywiście producent próbował podtrzymywać zainteresowanie modelem i jego atrakcyjność. Miały w tym pomóc kolejne modernizacje – w tym prowadzenie dodatkowego okna w tylnym słupku czy prezentacja Caro z dieslem oraz silnikiem 1.4 16V od Rovera. Z czasem pojawiły się też wersje pickup, sedan oraz kombi.
Paradoksalnie – podobnie jak w przypadku Fiata 125p czy Malucha – także w przypadku Poloneza nie działa reguła „im nowszy, tym lepszy”. Podobnie jak we wspomnianych modelach jakość wykonania spadała. Polonez był eksportowany, więc dokładano starań, by wyjeżdżające z kraju egzemplarze były możliwie wysokiej jakości. Jak to weryfikowano? Warto zapoznać się z unikalnym filmem o procedurze PDI. Przedstawiono na nim także procedurę montowania wyposażenia dodatkowego – zupełnie niewspółczesną już, bo odbywającą się poza taśmą montażową, a więc mającą więcej wspólnego z obecną produkcją aut na… indywidualne zamówienie.
