Diagnostykę auta można przeprowadzić, posiadając nawet prosty interfejs diagnostyczny. Podpowiadamy, jak sprawdzić samochód testerem diagnostycznym OBD2.
Przeprowadzanie komputerowej diagnostyki auta stało się znacznie prostsze na początku lat dwutysięcznych, gdy wprowadzono ujednolicony system OBD2, czyli On-Board Diagnosis 2. Pojawił się on we wszystkich europejskich samochodach z silnikami benzynowymi wyprodukowanymi po 1 stycznia 2001 roku oraz w autach z Dieslami po 2003 roku, choć złącze OBD2 można spotkać już w niektórych pojazdach z 2000 roku lub nawet lat 90. (głównie pochodzących z USA).
Aby jednak odczytać kod błędu z gniazda OBD2, trzeba się wyposażyć w interfejs diagnostyczny (nazywany też testerem diagnostycznym) z odpowiednim oprogramowaniem, tj. kompatybilnym z magistralą danych w samochodzie (instalacje bez sieci CAN, z siecią CAN lub np. UDS w najnowszych autach).
Interfejsy diagnostyczne – jakie są ich rodzaje?
Interfejsy diagnostyczne przybierają różne formy. Mogą to być małe i niedrogie (już od 30 zł) testery wymagające osobnego dokupienia oprogramowania na komputerze lub aplikacji na smartfona. Z urządzeniem wyświetlającym status samochodu łączą się przy użyciu kabla lub bezprzewodowo, np. poprzez Bluetooth lub Wi-Fi.
W przypadku profesjonalnych interfejsów diagnostycznych nie trzeba się martwić instalacją oprogramowania, bo mają już je wgrane, a wszelkie informacje wyświetlane są na wbudowanym w tester ekranie. Oczywiście stanowią one wygodniejszą opcję i bez wątpienia przekazują więcej parametrów auta, lecz okupione jest to wysoką ceną (nawet 4-cyfrowa kwota). Możliwości interfejsu diagnostycznego akurat są mocno uzależnione od jego wartości. Dobitnie widać to po kosztujących tysiące/dziesiątki tysięcy złotych specjalistycznych testerach diagnostycznych potrafiących m.in. aktywować zablokowane funkcje, ustalić przyczynę wyświetlenia błędu lub nawet poinstruować w kwestii wymiany danego elementu.
Jak sprawdzić auto interfejsem diagnostycznym OBD2?
Jeśli już wyposażyliśmy się w interfejs diagnostyczny i przygotowaliśmy go do użycia, należy odnaleźć gniazdo OBD2 w aucie. Zwykle jest ono pod kierownicą, nad pedałami, przy lewym słupku, na konsoli centralnej, w schowku przed fotelem pasażera lub pod nim. Następnie trzeba wpiąć wtyczkę testera do gniazda OBD2: są takie same niezależnie od tego, czy korzystamy z taniego interfejsu diagnostycznego współpracującego ze smartfonem, czy droższego testera z własnym wyświetlaczem.
Nim rozpoczniemy samodzielną diagnostykę samochodu, trzeba włączyć zapłon i uruchomić tester. Najpierw należy uzupełnić informacje odnośnie auta, które urządzenie ma przeskanować – czyli podać markę, model, rok produkcji i typ silnika. Czasami zachodzi konieczność dodania m.in. informacji o obszarze samochodu, jaki ma zostać sprawdzony. Następnie należy wybrać opcję skanowania i poczekać, aż interfejs diagnostyczny odnajdzie zapisane w sterowniku błędy (lub da sygnał, że ich nie wykrył). W zależności od stopnia zaawansowania oprogramowania, usterki pokażą się w postaci kodów lub kodów z opisami.
Kody błędów OBD2: co oznaczają?
W przypadku kodów błędów OBD2 można mówić o jednolitym opisie składającym się zazwyczaj z pięciu znaków. Każdy ma przypisany konkretny opis ułatwiający lokalizację awarii w aucie. I tak kod błędu OBD2 składa się z następujących części:
- Pierwszy znak – litera B (nadwozie), C (podwozie), P (układ napędowy), U (komunikacja sieciowa);
- Drugi znak – 0 (kod błędu zdefiniowany przez ISO/SAE), 1 (kod błędu dla danego producenta), 2 (kod błędu zdefiniowany przez ISO/SAE), 3 (kod błędu zdefiniowany przez ISO/SAE);
- Trzeci znak – 1 (układ dolotowy i paliwowy), 2 (układ dolotowy i paliwowy: obwód wtryskiwaczy), 3 (układ zapłonowy), 4 (zewnętrzne układy kontroli emisji), 5 (systemy kontroli prędkości i biegu jałowego), 6 (obwody wyjściowe komputera), 7 lub 8 (przeniesienie napędu).
- Czwarty i piąty znak – miejsce powstania usterki.
Diagnostyka komputerowa samochodu – cena
Kody usterek nie zawsze precyzyjnie określają lokalizację usterki, dlatego w przypadku wątpliwości lepiej powierzyć diagnostykę warsztatowi ze sprzętem wyższej klasy. Odczytanie błędu kosztuje z reguły 30-50 zł, a bardziej złożone czynności (np. kodowanie lub adaptacja nowo założonych części) oznaczają nieco wyższy wydatek, ok. 100-200 zł.
Z samodzielnym „ulepszaniem” samochodu przy pomocy złącza OBD2 nie ma co przesadzać, bowiem nie trzeba wiele, by niedoświadczona osoba narobiła niepotrzebnych szkód. Natomiast prostsze czynności typu kasowanie błędu czy inspekcji serwisowych warto robić samemu, głównie dla oszczędności czasu (ale także pieniędzy).
Polecamy również:
Komputerowa diagnostyka auta. Jak działają interfejsy diagnostyczne?
Test interfejsów diagnostycznych. Który ma najwięcej funkcji?
