Jedną z najbardziej niedocenionych przenośnych jest PlayStation Vita. Sprawdzamy, czy po 11 latach od premiery warto kupić PS Vita.
Sony jest jednym z najmocniejszych graczy na rynku konsol stacjonarnych. PlayStation 2 z liczbą ponad 155 milionów sprzedanych sztuk do dziś cieszy się tytułem najpopularniejszej konsoli świata. W ogólnym rankingu wysoko stoi też pierwsze PlayStation.
Japoński gigant nie miał jednak szczęśliwej ręki do konsol przenośnych. Zaczął od zaprezentowania w 2004 roku PlayStation Portable. Konsola wchodząc w rewiry od lat pozostające pod władaniem Nintendo musiała zaoferować mocne uderzenie. I rzeczywiście tak się stało – PSP była w stanie wygenerować grafikę o niespotykanej dotąd w świecie handheldów jakości, a pojemne płyty UMD (do 1,8 GB) były w stanie pomieścić rozbudowane gry czy filmy. Oczywiście miały też wady – odczyt danych przebiegał wolniej niż z kart pamięci, towarzyszyły mu dźwięki pracującego czytnika i napędu oraz zużywał szybciej baterie.
Sony PlayStation Vita – co to za konsola?
Z optycznego nośnika zrezygnowano w następcy PlayStation Portable, czyli PlayStation Vita. Gry zapisywano na specjalnych kartach pamięci – NVG Card. Były także dostępne w sklepie internetowym PlayStation Store. Sprzęt został zaprezentowany pod koniec 2011 roku, a produkcję wygaszono w 2019 r., po dostarczeniu na rynek niecałych 15 mln egzemplarzy.
Czas dobrze obszedł się z PlayStation Vita. Przy pierwszym kontakcie urządzenie zaskakuje solidnością wykonania i estetyką, która nie odstaje od współczesnych standardów. Poczucie solidności potęguje też spora masa sprzętu (279 g w wariancie ze slotem na kartę SIM). Jednocześnie konsoal ma rozmiary i układ przycisków idealnie pasujący do rąk. Klawiszy pracujących z przyjemnym oporem nie trzeba szukać. Nieźle pracują także analogowe gałki, chociaż przy pierwszym kontakcie, zwłaszcza w grach wyścigowych, zabawę nieco ogranicza ich czułość – próba lekkiej zmiany kierunku często kończy się uderzeniem w bandę. Na szczęście dość szybko można oswoić się z działaniem analogów.
PlayStation Vita może współpracować z PlayStation 3 oraz PlayStation 4. Jedną z funkcji PS Vita jest streaming obrazu z PS4 – wówczas przenośna konsola zaczyna pełnić rolę telewizora i kontrolera, podczas gdy „duże” PlayStation bierze na siebie ciężar jego generowania. Jakość streamingu jest uzależniona od prędkości domowej sieci WiFi – jeżeli znajdujemy się w dużej odległości od routera, mogą pojawić się spowolnienia. Do 2013 roku produkowano konsole w wersji Fat ze slotem na kartę SIM. Dzięki niej konsola była w stanie połączyć się z siecią 3G.
Na PS Vita można stworzyć własny profil gracza. Zdarza się, że poprzedni użytkownik konsoli jedynie się wylogował się z niego, a nie usunął go całkowicie. Na szczęście nie jest to problem, który mógłby uniemożliwiać korzystnie z konsoli. Nieaktywny profil do którego nie mamy dostępu z powodu braku hasła można usunąć, a następnie skonfigurować urządzenie od nowa, także wykorzystując własny login do sieci PlayStation Network.
PlayStation Vita – liczba gier i ich jakość
Biblioteka gier na PlayStation Vita jest mocno ograniczona – zabrakło zarówno gier od wiodących wydawców, jak i budżetowych, ale ciekawych produkcji. Ich niedosyt występował od chwili rynkowego debiutu sprzętu, tym samym ograniczając zainteresowanie nim. To z kolei przełożyło się na mniejsze zainteresowanie wydawców – po co zadawać sobie trud tworzenia gier na platformę, którą mało kto posiada?
Po latach dodatkowym problemem jest ograniczona dostępność używanych gier i ich wysokie ceny – zwłaszcza w Polsce, gdzie PlayStation Vita cieszyło się ograniczonym wzięciem. Korzystniejszym finansowo rozwiązaniem może okazać się kupowanie paczek kilku lub kilkunastu gier na zachodzie Europy – ich niższe ceny z nawiązką skompensują koszt wysyłki.
O ile sama biblioteka nie jest przepastna, tak jakość topowych tytułów nie pozostawia wiele do życzenia. Fani wyścigów powinni koniecznie sprawdzić Need For Speed: Most Wanted, Ridge Racer oraz Wipeout 2048. Żelaznymi pozycjami dla miłośników gier akcji są Uncharted: Golden Abyss czy Assassin’s Creed III: Liberation. Za topowe propozycje dla miłośników klasyki uchodzą m.in. Metal Slug 3 czy Metal Gear Solid HD Collection, która zawiera drugą i trzecią odsłonę legendarnego MGS-a. Rozrzut cen gier jest ogromny. FIFA 13 czy 14 można kupić za kilkanaście złotych, po 250, 300, a nawet ponad 400 zł za najrzadsze i najlepsze pozycje.
Mimo upływu długiego czasu od premiery PlayStation Vita oraz postępującego w tym czasie rozwoju elektroniki, gry wciąż zaskakują oprawą – nie będzie dużą przesadą stwierdzenie, że mamy tu jakość obrazu na poziomie PlayStation 2 czy nawet PlayStation 3, tyle że upakowaną na małym ekranie. Sam ekran – intensywnie i równomiernie podświetlony 5-calowy OLED w formacie 16:9 i o rozdzielczości 960×544 pikseli – robi dobre wrażenie. Obraz jest wyraźny, kolorowy i wolny od postrzępień.
Warto mieć na uwadze, że wersja oznaczona PCH-2000, znana jako Slim, a możliwa np. do łatwej identyfikacji dzięki okrągłym przyciskom PS, Start i Select ma ekran LCD (zamiast OLED). Konsola jest lżejsza od starszej wersji i wydłużono czas pracy na jednym ładowaniu. Kolory wyświetlane przez ekran LCD mają zimniejszą temperaturę. Osoby, które miały możliwość równoczesnego porównania wersji Fat i Slim zauważyli, że ekran wariantu Slim sprawia też wrażenie mocniej podświetlonego. Przyzwyczajenie się do tego ekranu nie zajmuje dużo czasu.
Producenci niektórych gier umiejętnie wykorzystali funkcje dotykowego ekranu oraz dotykowego pola z tyłu obudowy. Bywają używane np. do przeładowania lub zmiany broni, skakania czy rysowania. Głośniki, choć niewielkie, zapewniają wyraźną i głośną muzykę. Nie zabrakło też możliwości podłączenia słuchawek przez gniazdo Aux oraz Bluetooth. Tu pojawia się problem – wpięte do gniazda słuchawki telefonu (a więc z funkcją mikrofonu) nie działają poprawnie (wycinana jest część tonów), natomiast niektórych słuchawek Bluetooth nie udaje się sparować. Mimo że gry zostały zapisane na kartach pamięci, niektóre z nich dosyć długo się wgrywają.
Zakup używanego PlayStation Vita – na co zwrócić uwagę?
Zainteresowani zakupem PS Vita powinni zwrócić uwagę na stan obudowy. Rysy będą bardzo szpeciły błyszczący ekran czy połyskujący plastik. Oczywiście na rynku są dostępne zamienniki, ale zwykle jakością odstają one od oryginału. Sprzedającego warto również zapytać o kondycję akumulatora. Powinien zapewnić przynajmniej 2 godziny zabawy (nowa konsola w zależności od gry wytrzymywała 3-5 godzin). Dobra wiadomość jest taka, że użyte przez Sony ogniwa okazują się solidne – nawet jeżeli sprzęt długi czas leżał w szafie i uległy rozładowaniu, nie musi to oznaczać, ze kwalifikują się do wymiany – po naładowaniu powinny „trzymać” prąd.
Ceny PlayStation Vita są bardzo rozstrzelone. Najtańsze egzemplarze kosztują 450 zł. Najbardziej wartościowe są kolekcjonerskie zestawy, czyli konsola z pudełkiem, instrukcją, grami i różnymi dodatkami – w idealnym stanie potrafią kosztować blisko 1000 zł. Kto chce po prostu grać, nie musi szukać „kompletu”. Wystarczy konsola. Wskazane, by w zestawie znajdowały się też przewód zasilający (nie jest to typowy kabel USB) oraz karta pamięci (nie jest to typowa karta SD). Konsolę można próbować kupić w Polsce, ale ze względu na ograniczoną podaż warto przygotować się na dosyć wysokie ceny. Okazję znacznie szybciej „upoluje” się na licytacjach, np. w serwisie Ebay.
Czy warto kupić Sony PlayStation Vita w 2022 roku?
Moda na starsze konsole przybiera na sile. Efektem jest postępujący wzrost ich cen. Kto bierze pod uwagę zakup PlayStation Vita, nie powinien zwlekać. To wciąż zaskakująco współczesne urządzenie, które potrafi zapewnić długie godziny dobrej zabawy. Co równie istotne – w żadnym aspekcie nie sprawia wrażenia archaicznego. Gdyby Sony wznowiło jego produkcję i zadbało o bibliotekę niedrogich, ale dobrych gier, nabywcy na pewno wciąż by się znaleźli.
PS Vita ma grono fanów, którzy modyfikując oprogramowanie otwierają sobie drogę np. do korzystania z adapterów kart pamięci czy instalowania emulatorów, przy czym za sprawnie działające uchodzą te, które umożliwiają uruchamianie gier na konsole starsze i słabsze niż PlayStation 2, czyli do PlayStation 1, Nintendo 64 czy Dreamcasta włącznie.
