Konwencja AETR – co to jest? Czego dotyczy?

Konwencja AETR reguluje kwestie związane z pracą kierowców wykonujących międzynarodowy transport drogowy. Dowiedz się, o czym konkretnie mówi ten dokument.

Konwencja AETR (fr. Accord Europeen sur les Transports Routiers) to inaczej Umowa europejska dotycząca pracy załóg pojazdów wykonujących międzynarodowe przewozy drogowe. Jej stronami są następujące kraje: Albania, Andora, Armenia, Austria, Azerbejdżan, Belgia, Białoruś, Bośnia i Hercegowina, Bułgaria, Chorwacja, Cypr, Czarnogóra, Czechy, Dania, Estonia, Finlandia, Francja, Grecja, Gruzja, Hiszpania, Irlandia, Kazachstan, Liechtenstein, Litwa, Luksemburg, Łotwa, Macedonia, Malta, Mołdawia, Monako, Holandia, Niemcy, Norwegia, Polska, Portugalia, Rosja, Rumunia, San Marino, Serbia, Słowacja, Słowenia, Szwajcaria, Szwecja, Tadżykistan, Turcja, Turkmenistan, Ukraina, Uzbekistan, Węgry, Wielka Brytania oraz Włochy.

Omawiany dokument znajduje zastosowanie w międzynarodowym transporcie drogowym wykonywanym w części poza obszarami Unii Europejskiej, państwami Europejskiego Obszaru Gospodarczego oraz państwami będącymi stronami umowy AETR. Przepisy konwencji określają m.in. minimalny wiek kierowcy oraz szczegóły dotyczące czasu pracy.

Konwencja AETR – minimalny wiek kierowcy

Zgodnie z treścią artykułu 5 Konwencji AETR, minimalny wiek kierowcy wykonującego przewozy rzeczy wynosi:

18 lat – dla pojazdów, wraz z przyczepami lub naczepami, o dopuszczalnej masie całkowitej mniejszej lub równej 7,5 t;
21 lat – dla innych pojazdów.

W tym drugim przypadku można dopuścić również kierowcę mającego ukończone 18 lat, ale tylko pod warunkiem, że posiada on świadectwo kwalifikacji zawodowych stwierdzające ukończenie szkolenia dla kierowców wykonujących przewóz drogowy rzeczy.

Minimalny wiek kierowcy wykonującego przewozy osób wynosi 21 lat. Jeśli jednak jeździ on na trasach w promieniu powyżej 50 km od miejsca normalnej bazy pojazdów, to musi spełniać także jeden z następujących warunków:

mieć przepracowany co najmniej 1 rok przy przewozie rzeczy jako kierowca pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej ponad 3,5 tony;
mieć przepracowany co najmniej 1 rok jako kierowca pojazdów przewożących osoby na trasach nieprzekraczających promienia 50 km od miejsca normalnej bazy pojazdu lub wykonujący inne rodzaje przewozów osób niepodlegających niniejszej umowie, jeżeli właściwy organ uzna, że w ten sposób zdobył niezbędne doświadczenie;
posiadać świadectwo kwalifikacji zawodowych stwierdzające ukończone szkolenie dla kierowców wykonujących przewóz drogowy osób.

Konwencja AETR – dozwolony czas jazdy

Z artykułu 7 opisywanego dokumentu dowiadujemy się, że dzienny czas prowadzenia pojazdu nie może przekroczyć 9 godzin, a w każdym tygodniu może być przedłużony najwyżej dwukrotnie i maksymalnie do 10 godzin. Tygodniowy czas prowadzenia pojazdu nie może z kolei przekraczać 56 godzin, a łączny czas pracy w ciągu dwóch następujących po sobie tygodni – 90 godzin.

Konwencja AETR – wymagany czas odpoczynku

Konwencja AETR określa jednoznacznie, ile czasu kierowca powinien przeznaczać na przerwy i odpoczynek. Szczegółów na ten temat dowiadujemy się z artykułów 8 i 9. Najpóźniej po upływie 4,5 godziny od rozpoczęcia jazdy kierowcy przysługuje co najmniej 45-minutowa przerwa, chyba że zaczyna on okres odpoczynku. Obowiązkową można podzielić na dwie krótsze – jedną trwającą co najmniej 15 minut i drugą trwającą co najmniej 30 minut. Muszą one jednak być odpowiednio rozłożone w czasie.

Ponadto czas oczekiwania i czas niepoświęcony prowadzeniu pojazdu, spędzony w pojeździe będącym w ruchu, na promie lub w pociągu również może być zakwalifikowany jako przerwa. Należy także podkreślić, że przerwy nie mogą być uznawane za dzienne okresy odpoczynku.

Dzienny okres odpoczynku oznacza bowiem dzienny okres, w którym kierowca może swobodnie dysponować swoim czasem i wyróżniamy jego dwa rodzaje:

regularny dzienny okres odpoczynku – nieprzerwany odpoczynek trwający co najmniej 11 godzin. Można go wykorzystać w dwóch częściach, z których pierwsza musi trwać nieprzerwanie co najmniej 3 godziny, a druga co najmniej 9 godzin;
skrócony dzienny okres odpoczynku – nieprzerwany odpoczynek trwający co najmniej 9 godzin, ale krócej niż 11 godzin.

Przepisy wskazują jeszcze tygodniowy okres odpoczynku, czyli tygodniowy okres, w którym kierowca może swobodnie dysponować swoim czasem. Dzieli się na dwa rodzaje:

regularny tygodniowy okres odpoczynku – odpoczynek trwający co najmniej 45 godzin;
skrócony tygodniowy okres odpoczynku – odpoczynek trwający krócej niż 45 godzin, który w ustalonych warunkach można skrócić do nie mniej niż 24 kolejnych godzin.

Przeczytaj także:

Konwencja Bazylejska – co to jest? Na czym polega?