Kolarzy na trasie Tour de France asystują modele Skody – Enyaq iV oraz Superb iV. Ich kierowcy to byli zawodnicy, którzy rozumieją zachowanie swoich kolegów i otrzymali specjalne uprawnienia Międzynarodowej Unii Kolarskiej. Prowadzenie auta podczas takiego imprezy wymaga nie lada zdolności.
Skoda już od 2004 r. jest oficjalnym partnerem i dostawcą samochodów dla Tour de France. W tym roku flota przez producenta obejmuje wyłącznie modele hybrydowe plug-in oraz elektryczne – łącznie to około 250 aut.
Poza Enyakiem iV dla dyrektora wyścigu i pojazdami niezbędnymi do obsługi samych zawodów samochody służą do jazdy przed kolarzami i pomiędzy nimi, zwłaszcza podczas ucieczek. Ich kierowcy, we współpracy z profesjonalnym kolarzem i promotorem tego sportu Cameronem Jeffersem, podzielili się kulisami swojej pracy.
Doświadczeni kierowcy
A praca nie jest łatwa, dlatego samochody poruszające się przed zawodnikami są prowadzone przez doświadczonych kierowców. Za kierownicą nie może usiąść ktoś bez odpowiedniego stażu – auto przemierza trasę wyścigu wśród kolarzy jadących pełnym tempem. – Jedyną możliwością jest zatrudnienie byłych zawodowców. Tylko oni wiedzą, jak poruszają się kolarze i potrafią wyłapać zmiany tempa oraz odczytać reakcje i intencje zawodników – wyjaśnia Jan Hejna z WeLoveCycling. Aby móc zasiąść za kierownicą podczas wyścigu, nawet ci kierowcy muszą uzyskać specjalne zezwolenie Międzynarodowej Unii Kolarskiej. Jeśli nie mają doświadczenia zdobytego w innych wyścigach, takiego zezwolenia nie otrzymają. – To rodzaj elitarnego prawa jazdy – wyjaśnia Hejna.
– Dobrym przykładem jest prędkość zjazdów, która ma kluczowe znaczenie dla osób jadących przed konkurencją. Na stromych zjazdach rowerzyści mogą jechać szybciej niż samochód – mówi Hejna. Kierowcy doceniają jednak używane przez nich samochody: Superba iV (czytaj test) oraz Enyaqa iV. – Z ich osiągami możemy dostosować się do każdej sytuacji. W zależności od potrzeb w danej chwili mogę wybrać tryb sportowy lub komfortowy. A czasami musimy działać naprawdę szybko – wyjaśnia Paul Moucheraud, chwaląc płynne prowadzenie i zwinność obu modeli Skody.
Ciężki dzień w pracy
Samochód ułatwia wykonywanie obowiązków. – Pod koniec wyścigu mamy na liczniku około 8-9 tysięcy kilometrów – mówi Pedro Horrillo. Znaczna część tego dystansu przypada na odcinki „wewnątrz wyścigu”, pokonywane w pobliżu kolarzy. W momencie, kiedy zawodnicy z przodu rozpoczynają ucieczkę, dyrektor wyścigu może pozwolić niektórym samochodom dogonić ich i prześlizgnąć się obok głównego peletonu. Oczywiście wszystko musi odbyć się w odpowiednich warunkach, m.in. wystarczająco daleko od peletonu. Z tego powodu kierowcy mają w swoich pojazdach radia, za pomocą których otrzymują instrukcje od kierownictwa, monitorują ogólną sytuację i komunikują się ze sobą.
– Zawsze mówię pasażerom naszych aut, że nikt nie może zbliżyć się do zawodników bardziej niż my. To naprawdę wspaniałe przeżycie, nawet dla mnie, osoby, która wzięła udział w Tour de France jako kolarz w peletonie. Przyprawia mnie to o gęsią skórkę – mówi Staf Scheirlinckx. Wszyscy kierowcy są zgodni co do tego, że ich praca jest niezwykle wymagająca i wiąże się z dużą odpowiedzialnością. Muszą mieć oko na zawodników, a jednocześnie uważać na widzów i inne samochody na trasie. – Gdybyś miał kolizję np. z kimś z grupy uciekinierów, następnego dnia byłbyś w wiadomościach na całym świecie. To jest coś, czego zdecydowanie chcemy uniknąć – dodaje Staf Scheirlinckx. Maurice Borghouts podkreśla, jak trudna jest to praca: – Kiedy byłem kolarzem, nie musiałem się o nic martwić, wszystko było ustawione pod nas, a moim zadaniem było skupienie się na liderze i uzyskanie wyniku dla zespołu. Teraz to zupełnie inna rola – wyjaśnia.
– Kierowcy nie mogą pozwolić, by nerwy i stres wzięły nad nimi górę. Uważam, że nadal jestem tu gościem i staram się to jak najlepiej wykorzystać. Przekazuję ten nastrój mojemu pasażerowi w samochodzie. Czasami nawet nie czuję, że pracuję, tylko dobrze się bawię. Ale robienie tego dzień w dzień podczas trasy jest wyzwaniem – przyznaje Pedro Horrillo.
Praca kierowcy nie ogranicza się do trasy wyścigu. Muszą oni również dotrzeć do początku etapu, a po jego zakończeniu wrócić do miejsca zakwaterowania, a następnego dnia znów pokonywać setki kilometrów. – Czasami półtorej godziny spędzamy w drodze na etap, kolejne pięć godzin w wyścigu, a potem kolejne półtorej godziny wracamy do hotelu – mówi Pedro Horrillo. Ponadto w tym roku po pierwszych trzech duńskich etapach wyścigu kierowcy musieli przejechać ponad 1000 kilometrów do północnej Francji.
Czas na relaks
Podczas pracy wszyscy kierowcy zasiadający za kierownicą Skody Superb iV lub Enyaq iV w tegorocznym wyścigu Tour de France mają okazję do powspominania swojej wyścigowej kariery. – Praca na rowerze jest znacznie bardziej wymagająca fizycznie. Nie sądzę, żebym był wystarczająco sprawny, żeby zrobić to dzisiaj – odpowiada Paul Moucheraud, gdy Cameron pyta, czy wolałby poruszać się po Tour de France na rowerze, czy jednak samochodem. – Gdybym musiał wybrać, pewnie siedziałbym tutaj w samochodzie – mówi. Ale są tacy, którzy woleliby wsiąść na rower. – Podoba mi się jedno i drugie, ale szczerze, wolałbym być tutaj jako rowerzysta – mówi Staf Scheirlinckx.
Jednak kierowcy „samochodów dla gości” w pewnym momencie trasy wsiadają na rower. Mogą to zrobić podczas dnia wolnego. – Jeżeli tylko nadarza się okazja, to zdecydowanie tak! Jazda samochodem jest oczywiście wygodna i przyjemna, ale nikt z nas nie może oprzeć się pokusie powspominania czasu spędzonego na siodełku – zgadzają się wszyscy.
